باغ بالا

گل‏های باغ، غنچه‏ های شاد میهن، قهرمانی تیم ملی فوتبال کشور عزیز ما افغانستان در مسابقات جنوب آسیا مبارک. تیم ملی فوتبال ما با این قهرمانی جوانه‏ های امید و خودباوری جوانان وطن را زنده کرد.  گل لبخند بر لب میلیون‏ها کودک و نوجوان وطن ما نشست. حالا باور می‏کنیم که کودکان و نوجوانان افغانستانی هم سهمی از شادی‏های جهانی دارند. افغانستان نیازمند کودکان شاد، باسواد و با طراوت است. کودکان شاد و با سواد افغانستانی هم نیازمند کشور آرام و بدون جنگ. قهرمانی تیم ملی فوتبال ما، سرآغاز جشن‏ های پیروزی بزرگ ورزشکاران ملی مااست. جشنی که مزّۀ آن را با مدال برنز المپیک روح‏ الله نیکپا چشیده بودیم. اما قهرمانی تیم ملی فوتبال، با شکست تیم فوتبال هند در فینال مزّۀ دیگری داشت. راستی بازیکنان تیم ملی فوتبال کشور ما چه کار کردند که قهرمان شدند؟ حتما می‏ دانید، اما برای خوشحالی بیشتر باز هم می‏ گوییم: افغانستان در گروه ب در بازی اول خود، تیم فوتبال بوتان را سه بر صفر بُرد. تیم ملی سریلانکا را سه بر یک شکست داد. با تیم ملی مالدیف مساوی کرد و به عنوان تیم دوم به نیمه ‏نهایی رسید. در بازی پیش از فینال، افغانستان در برابر تیم نپال میزبان قرار گرفت. تیمی که بیش از 25 هزار تماشاگر داشت. تیم فوتبال افغانستان با یک گل نپال میزبان را در حالی شکست داد که منصور فقیریار دو ضربه پنالتی تیم نپال را پشت سر هم گرفت و یک تنه افغانستان را به فینال رساند. در مسابقه پایانی  دلیر مردان فوتبالیست‏های افغانستان،  با شکست دادن دو بر صفر تیم ملی هند که به سلطان فوتبال جنوب آسیا معروف شده بود، قهرمانی شان را جشن گرفتند. قهرمانی با طعم انتقام از تیم فوتبال هند، شیرینی دیگری داشت. بیش از ده هزار تماشاگر هندی برای تشویق تیم‏شان خود را به کاتماندو پایتخت نپال رسانده بودند، از افغانستان هم جمعی از وزیران، نمایندگان مجلس، مسئولین ورزشی و تعدادی علاقه‏ مندان در یک طیاره اختصاصی برای تشویق تیم ملی به نپال رفته بودند. بازی شروع شد. بازی پایان یافت. افغانستان قهرمان شد.  تیم قهرمان به وطن بازگشت. مردم جشن گرفتند. خوشحالی کردند. همه در کنار هم  فریاد زدند. افغانستان قهرمان.  این گونه شد که تیم فوتبال افغانستان اولین جام معتبر آسیایی را به خانه برد.