اولین نشریه کودکان و نوجوانان در افغانستان سراج‌الاطفال ، در دوران زمامداری  امان الله خان تجدد طلب،  به صورت  ضميمه در كنار سراج‌الاخبار منتشر می‌شد. با تاسف  امروز  بعد از هشتاد سال کشور ما در جای اول خود است. انگار کرزی خان قدرت را از امان الله خان گرفته باشد.  بعضی از مسئولان فرهنگی ما بادی به غبغب می اندازند و با افتخار می گویند که  در افغانستان امروز بیش از چهار صد نشریه چاپ و منتشر می شود. حالا بماند که چه نشریه ای. اما از اینکه مطبوعات کودک و نوجوان در این آمار چه نقشی دارند، هیچ حرفی بیان نمی شود. با توجه به اینکه بیش از 50  در صد جمعیت ما را  کودکان و نوجوانان تشکیل می دهند، سهم مطبوعات کودک در این آمار تقریبا به صفر می رسد. نشریه های چون انیس کودک، پرواز ، رنگین کمان، ضمیمه روزنامه نجات و دوسه موردی دیگر، آنهم اگر باشد، خیلی ناچیز است و در حد یک فاجعه. بسیاری از همین نشریه های کودک که به تعداد انگشتان دو دست هم نمی رسند، فقط رنگ روی جلد شان کودکانه است و بس. حالا این سوال  پیش می آید که چرا مسئولان فرهنگی ما کودکان و نوجوانان را فراموش کرده اند و اگر یاد ندارند که به کودکان فکر کنند از کشور های پیشرو در این زمینه الگو برداری کنند.  مثلا کشور اندونیزیا که ( مثل افغانستان) حدود چهار صد نشریه  چاپی دارد. روزنامه ی برای کودکان به نام (برانی) به معنای شجاع  منتشر می کند،  سه سال هم از انتشار آن می گزرد . جالب است که شعار این روزنامه  16 صفحه ی (ملتی که توسعه می یابد، ملتی است که مطالعه می کند) است.

خوانندگان دایمی  این روزنامه  کودکانی است که در دوره ابتدایی و متوسطه درس می خوانند. بنیان گذار و سردبیر 64 ساله آن که یک معلم باز نشسته است می گوید: وقتی فهمیدیم بچه های اندونیزیایی در مقایسه با دیگر بچه های کشور ها از نظر سواد در سطح پایینی هستند و فقط 30 در صد از مطالبی را که می خوانند، می فهنند تصمیم به انتشار این روزنامه گرفتیم.

قانون نوشتن در این روزنامه هم این است که هیچ جمله ای از 18 کلمه بیشتر نیست و به سفارش یک روانشناس کودک از درج اخبار مربوط جنایت، تروریسم، قتل و بم گذاریها خود داری می کند. موضوعی که متاسفانه از پر رنگ ترین اخبار رسانه های چاپی و تصویری افغانستان امروز است. این روزنامه بچه هارا تشویق می کند که  گزارش اختصاصی و مقالات ادبی بنویسند و برای  چاپ در روز های سه شنبه و جمعه بفرستند. البته حق التحریر هم به مطالب چاپ شده تعلق می گیرد.  هدف این روزنامه کودکان  که دو روپیه  قیمت دارد این است که بیش  از 100 هزار خواننده داشته باشد.  سردبیر ان می گوید: بزرگ ترین رقیب ما نه روزنامه و نشرات  بلکه تلویزیون است. بچه ها ترجیح می دهند به جای خواندن نشریه ، تلویزیون نگاه کنند.

 آیا مسئولان فرهنگی ما به خصوص رییس جمهور آینده ما که حطما باز تقلب می شود و کرزی جان انتخاب می شود، از سطح دانش آیندگان کشورش آگاهی دارد؟